Wybieranie partnera – T. K. Chiba Sensei
Jest zawsze bardzo przyjemnie ćwiczyć z partnerem, który rozumie i zna cię. Ona lub on może pomagać lub współpracować w rozwiązywaniu problemów na różnych etapach treningu. Szukanie partnera na własnym poziomie jest zupełnie naturalne. Jednak, aby możliwy był postęp, szczególnie rozwój solidnej fizycznej bazy, dynamicznego i elastycznego ruchu, idealny trening powinien zawierać wiele różnych elementów. W tym wypadku wiele podstawowych pojęć szeroko znanych w japońskich sztukach wymaga szczegółowego omówienia.
Po pierwsze powinieneś ćwiczyć z partnerem na wyższym poziomie. W tym typie praktyki powinieneś otworzyć umysł na indywidualne cechy partnera, które różnią każdego ćwiczącego. Ćwicz swoje oczy rozpoznając różne formy ekspresji sztuki, odkrywając ich korzenie, takie jak płeć, wiek, waga, wzrost, osobowość, mentalność, narodowość, historię treningu i kondycję fizyczną. Obserwuj uważnie. Ćwicz i wykonuj techniki z maksymalnym zaangażowaniem, tak abyś doszedł do granic swoich możliwości i je rozszerzył (jeśli nie znasz swoich ograniczeń – nie możesz nad nimi pracować).
Po drugie ćwicz z partnerami, którzy ćwiczą na twoim poziomie. Spróbuj zobaczyć własne problemy i słabości, „odbijające się” w partnerze. Uważnie obserwuj jak inni, na twoim poziomie pokonują poszczególne problemy i próbuj odkryć jak to robią. Ten proces pokonywania problemów nie dotyczy tylko technik, ale zwłaszcza „przełamania się” do wyższego wymiaru świadomości fizycznej.
Po trzecie ćwicz z partnerami, którzy ćwiczą krócej i są na niższym poziomie. Wzmocnij swoją znajomość podstawowych technik i staraj się je wykonywać bez wysiłku. Ucz się samokontroli, wciąż pracując nad skutecznością technik. Ćwicz w szczególności z początkującymi, którzy nie mają jeszcze wyobrażenia ruchu, dzięki czemu możesz studiować skuteczność i precyzję ruchu.
We wszystkich tych wymienionych, trzech metodach pielęgnuj zdolność do praktyki z różnymi osobami. Ćwicz ze studentami, którzy są od ciebie więksi, wyżsi, ciężsi, także z tymi, którzy są podobni do ciebie i tymi, którzy są od ciebie mniejsi. A przede wszystkim wykorzystuj każdą okazję by wrócić do stanu umysłu początkującego. Aby prawidłowo zastosować tę koncepcję podczas treningu, prowadzę zajęcia tak, aby studenci zmieniali się często, co najmniej 2 razy w czasie techniki. Uważam za potrzebne żeby jeżeli jest to możliwe, ćwiczyli z każdą obecną podczas zajęć osobą. Słyszałem o dojo w których pary umawiają się przed zajęciami. Ten zwyczaj ukazuje ignorancję nauczyciela.
Ogólnie istnieją dwie formy praktyki, dla których powyższe rady są użyteczne. Pierwszą jest ta, kiedy jesteśmy nauczani przez nauczyciela w czasie zajęć. Drugą jest wolna praktyka. Wolna praktyka może mieć formę pracy z partnerem lub samotnie. Ćwiczenie w samotności, bardzo wartościowe – w szczególności w studiowaniu z bronią, jest poza tematem tego eseju. Zazwyczaj wolna praktyka ma miejsce na końcu zajęć, w czasie ostatnich 10 minut. Jej celem jest powtórzenie technik ćwiczonych na zajęciach. Mimo tego wolna praktyka nie jest ograniczona do form nauczanych podczas regularnych zajęć. Powinna być praktykowana poza nimi. Bez wątpienia poważnym Aikidoką jest ten, który korzysta z tej formy tak często jak to tylko możliwe, zarówno z partnerem jak i samotnie.
Kiedy byłem uchideshi w Hombu Dojo po zajęciach zawsze zostawało kilku uczniów ćwicząc. To było poważnym problemem dla uchideshi, którzy musieli pracować cały dzień i byli wycieńczeni, jednak nie mogli odpocząć dopóki wszyscy studenci nie zakończyli ćwiczyć. Uchideshi musieli umieć przespać się 10 czy 15 minut wciąż ubrani w gi, wykorzystując do tego każdą możliwość.
Nie jest moim zamiarem podkreślanie wagi intensywnego treningu, chociaż w mentalności wielu ćwiczących trening jest ograniczony tylko do zajęć prowadzonych przez nauczyciela. Mam nadzieję, że powyższe informacje pomogą wam w przyszłych treningach.
